Niech o winie zabrzmi śpiew

„Zemsta nietoperza” – Filharmonia Wrocławska

Kiedy w 1874 roku w Theater an der Wien prapremierowo wybrzmiewały ostatnie takty „Zemsty”, a publiczność z dystansem i bez większego entuzjazmu nagradzała oklaskami Straussa, nikt jeszcze nie myślał jak wielką popularnością będzie się ona cieszyć już wiek później. Zabawna powiastka, na podstawie libretta Carla Haffnera i Richarda Genée okrasza i opisuje komedię omyłek, sentymentalny romans oraz ukazuje odmienne charaktery gości wiedeńskich salonów XIX wieku. Tytułowa zemsta staje się tutaj miejscem licznych rozgrywek tytułowych bohaterów, a cała akcja kończy się pięknym happy endem.

Interpretacja Jacka Kaspszyka to pełna rozmachu i dbałości o muzyczne detale uczta dla ucha. Maestro znany i ceniony z wybitnych kreacji dzieł kompozytorów XIX i XX wieku, (a wcześnie szef stołecznej Opery Narodowej) świetnie sprawdza się w repertuarze operowo-operetkowym, czego przykładem są właśnie oba koncerty. Wydobył z partytury coś więcej niż tylko lekkie dźwięki, przykładając uwagę do niuansów brzmieniowych. Muzycy Orkiestry Filharmonii Wrocławskiej pod jego batutą emanują barwą, wirtuozerią, wyważoną dynamiką i wykonawczym zaangażowaniem. Doskonale brzmiały zwłaszcza I skrzypce i sekcja instrumentów dętych drewnianych. Całość dawała ciekawy efekt krystalicznego brzmienia.

Równie dobrze wypadli soliści obu koncertów, wszyscy odebrawszy wykształcenie
z najważniejszych ośrodków muzycznych w Polsce i zagranicą. Znane nazwiska nie zawiodły. Wybitna zwłaszcza Iwona Sobotka w partii Adeli udowodniła, że sprawnie porusza się w repertuarze operetkowym nie tylko wokalnie, ale również aktorsko. Opanowane i czyste wejścia na wysokie rejestry, bardzo dobra emisja głosu i zaangażowanie ukazuje wciąż rosnący wolumen głosu artystki. Także Iwona Hossa w partii Rosalindy (z Operetką Mazowiecką nagrała pierwszą płytę z „Zemstą nietoperza” zaśpiewaną w języku polskim) zachęcająco operowała koloraturą i choć w kulminacyjnym momencie u schyłku Czardasza nie poradziła sobie z „wysokim c”, należy docenić jej umiejętności wokalne. Rafał Bartmiński jako Alfred ze swoim silnym tenorem zaśpiewał wyraziście, aczkolwiek lepiej sprawdza się w poważniejszym repertuarze bel canto i operze lirycznej.

Miłym akcentem wieczoru okazała się także Urszula Kryger (Orlofsky), która wystąpi jeszcze na estradzie filharmonii z pieśniami Fryderyka Chopina. Jej niezwykłej urody alt olśniewał pełnią barwy. Pozostali soliści: Aleksander Kunach (Eisenstei), Adam Kruszewski (dr Falke) i Leszek Skrla (Frank) dobrze wypadają w kupletach i scenach zbiorowych, śpiewając zgodnie i z należytą komiczną lekkością.

Bal u księcia Orlofsky’ego to kulminacyjna część „Zemsty nietoperza” i pole do popisu dla chóru. Rozwijający się zespół, prowadzony pod czujnym okiem Agnieszki Franków-Żelazny i zdobywający coraz większe uznanie krytyki, zaprezentował bodaj najwyższy poziom muzyczny kilkoma akcentami: równymi i wyrazistymi wejściami, doskonałą intonacją i przejrzystą harmonią głosów. Był to jeden z lepszych koncertów Chóru Filharmonii pomimo, że wokaliści wystąpili podczas koncertów tylko w kilku utworach.

Oba koncerty 15 i 16 stycznia we wrocławskiej Filharmonii okazały się sukcesem. Swój entuzjazm publiczność skwitowała gorącymi owacjami. Oby więcej takich operetkowych rarytasów we Wrocławiu – mieście bez własnej operetki, ale z wciąż odzywającym się duchem lekkiej muzyki.